KIZÇOCUĞU

Kapıları çalan benim

kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,

büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,                      
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,

         teyze, amca, bir imza ver.         
                                       Çocuklar  öldürülmesin                                       
şeker de yiyebilsinler.

[1956]

Nazım Hikmet Ran

Başka söze gerek var mı? Ne yazık ki var. İnsanlığa sığmayacak bu tutum hala sürdürülüyor malesef. Ha bu öyle koskoca bir şehri ve üzerindeki insanları eriterek değil de başka şekilde yapılıyorsa daha mı masum sayılır? Tabi ki de hayır!! Ben artık insanların bu tip katliamlara maruz kalmasını istemiyorum!!(şunu da biliyorum bu herkesin ortak dileği aynı zamanda). Ama Mehmet Akif bizi en başta uyarmamışmıydı zaten.Medeniyetin içine doğru yol aldıkça tüm insanlık olarak canavarlaşıyoruz, açgözlüleşiyoruz. Bunun cezasını da malesef küçücük bebeklere dahi çektiriyorlar. Adına da "savaş" diyorlar...

Çocukları Küçük Kurşunlarla Mı Vurular Anne

büyümek istemiyorum anne

hedef seçmektense hedef olmayı kursunlara

vurmaktansa vurulmayi seçiyorum .

doğdum ve irkildim büyüklügü karşısında dünyanın

gördüm ve şaşırdım açgözlülüğüne insanların.

İnsan insanın düşmanı mıdır?

kim kırar gönülleri, korkmaz mı ve bilmez mi insan bir gönül kıran onmayacaktır

ve vurduğu silah er geç dönecektir kendine

ve insan vurdugu kadar vurulur bilmez mi?

nedameti olmayana merhamet değil lanet edilir ancak

Çocukları anne küçük kurşunlarla mı vururlar

oysa çocuk merhamet demektir biraz

İnanmaktır bir uçurtmanın değerli olduğuna bir füzeden.

bütün bilyalarımı versem, resimlerimi, topacımı

yetmez mi anne yok etmeye yeryüzünden bütün silahları

bütün oyunlarda ebe olmaya razıyım yeter ki bölmesin bir bomba rüyalarımı.

madem savaş en çok bir çocuğun annesiz ya da babasız olması demektir,

ebelenmek ve bir daha oyuna girememektir madem

yakıyorum tahta atımı ve tabancamı.

oyunlarda ne askerim bundan sonra ne de pilot

söz, kullanmayacağım bundan sonra sapanımı.

sığınaklara gitmek istemiyorum anne.

oynamak istemiyorum sonunda ‘elma dersem çık’ olmayan hiçbir saklambacı.

Çocukları küçük kursunlarla mı vururlar anne

akar mı onların da kanları?

Muhammed Varol Öztürk